LEVEN IN PLAATS VAN OVERLEVEN

Een aantal maanden geleden stortte ik in. Ik bezocht met mijn dochter het theater en voelde dat ik flauw ging vallen. Het gevolg van te lang niet naar mijn lichaam luisteren. Je lijf maait je dan vanzelf onderuit. Eigenlijk was ik al sinds het overlijden van Antonie aan het overleven. Druk is ook het alleen voor je kinderen moeten zorgen terwijl je aan het rouwen bent. Ik zat er dusdanig doorheen dat ik bijna de hoop had opgenomen te worden. Om maar even niks te hoeven. Een duidelijk signaal dat het anders moest. ⁣

⁣

Het was niet de eerste keer dat mijn lichaam mij dit vertelde. Ik heb jaren last gehad van buikkrampen. Dit begon al toen Antonie nog leefde. Ik wist eigenlijk altijd al dat het psychosomatisch was. De kramp het gevolg was van stress. Het feit dat het even ophield na zijn overlijden, bevestigde dit voor mij. Maar toen het terugkwam, heb ik het laten onderzoeken. Lichamelijk bleek er inderdaad niks aan de hand. Ik regelde mijn leven gewoon niet goed. Ik dacht grenzeloos te zijn, maar uiteindelijk is niemand dat. Mijn lichaam gaf aan dat ik te ver was gegaan. ⁣

⁣

Ik ben opgegroeid als nakomertje in een eigenlijk al compleet gezin. Ik was dan ook niet gewenst. Werd niet gezien. Toen mijn oudste broer, met wie ik wel een goede band had, na een ruzie met mijn ouders het contact verbrak, deed dit mij pijn. De realiteit, het feit dat iemand je zomaar kan verlaten, kwam hard aan. Toen ik Antonie ontmoette, was daar eindelijk iemand die mij wel echt zag. Hij was mijn grote liefde. Bij hem kon ik ontspannen en tot bloei komen. Het overlijden van Antonie, het ‘opnieuw’ alleen gelaten worden is de grootste klap in mijn leven geweest. Het heeft geleid tot een angst om verlaten te worden. Een druk om mij niet helemaal open te stellen. Niet alles meer te geven uit zelfbescherming. Als ik heel eerlijk ben, heeft dit er zelfs voor gezorgd dat ik mij heb teruggetrokken uit mijn eigen ‘inner circle’. Het meisje dat het allemaal alleen wel doet kwam weer naar boven. ⁣

⁣

Ondanks de klap van zijn overlijden heb ik de grootste druk ervaren in de laatste periode van Antonie zijn leven. Toen het zo slecht met hem ging. Er was sprake van een opgebouwde druk die maar door- en doorging. Druk van het niet echt meer leven. Geen adem kunnen halen. Ik ben van de beweging en we leefden in stilstaand water. Ik kon geen kant op. ⁣

⁣

De periode van rust na het instorten en mijn vijftigste verjaardag lijken een kantelpunt te zijn geweest. Ik leef in plaats van dat ik overleef. Ik luister nu meer naar mijn eigen gevoel. Als iets niet goed voelt, durf ik dit nu te erkennen. Het consequenties te laten hebben. Ik weet van mezelf dat ik ontzettend ‘beschikbaar’ ben en naar buiten ben gericht. Dit hoort ook een beetje bij het acteren en kan en wil ik niet zomaar veranderen. Maar ik laat nu ook direct zien wie ik ben. Pas me niet altijd meer aan. Houd niet meer alles binnen. Ik realiseer me steeds meer dat je als actrice echt het kopstuk van een serie bent. De serie op jou hangt. Er komt meer bij kijken dan het acteren alleen. Ik vervul deze rol met alle liefde, maar wel alleen als ik het zelf ook leuk vind. Als ik achter het project sta en zaken in eigen hand kan nemen. Ik laat nu zien wat ik zelf denk, vind en wil en voel me hier comfortabel en super gelukkig bij. En dat is maar goed ook. Want eerlijk is eerlijk, er ligt soms nogal een vergrootglas op mevrouw Hoes.. ⁣

𝐈𝐬𝐚 𝐇𝐨𝐞𝐬, 𝟓𝟑⁣

⁣

𝐈𝐧𝐭𝐞𝐫𝐯𝐢𝐞𝐰 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐡𝐞𝐭 𝐛𝐨𝐞𝐤 𝐎𝐦𝐠𝐚𝐚𝐧 𝐦𝐞𝐭 𝐃𝐫𝐮𝐤, 𝐯𝐞𝐫𝐬𝐜𝐡𝐞𝐧𝐞𝐧 𝐢𝐧 𝐣𝐮𝐧𝐢 𝟐𝟎𝟏𝟗⁣

(𝘙𝘰𝘦𝘭 𝘒𝘭𝘢𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯, 𝘉𝘰𝘣 𝘉𝘰𝘰𝘵 𝘦𝘯 𝘙𝘰𝘣𝘪𝘦𝘯 𝘙𝘰𝘦𝘵-𝘒𝘭𝘢𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯)⁣

⁣

𝘍𝘰𝘵𝘰: 𝐌𝐚𝐫𝐤 𝐔𝐲𝐥⁣