ROEL

De eerste persoonlijke verhalen die wij delen zijn onze eigen verhalen. Dit om ons alvast een beetje te leren kennen en ook onze eigen emoties en gevoelens hier te laten zien.

RUST en ONRUST

Voor het eerst in mijn werkzame leven ben ik vrij zonder op vakantie te zijn. Nooit eerder was ik zoveel thuis. Best een verandering opeens. Ik ben gedwongen thuis, zonder dat mijn vrouw thuis is. Zij is vorig jaar na een kort ziekbed overleden. Best een confrontatie dus. Na Jolanda haar overlijden was ik ervan overtuigd dat de beste manier om hiermee om te gaan is om te proberen ‘gewoon’ door te leven. Ik was veel bij mijn (klein)kinderen en daarnaast ook veel aan het werk. Dit voelde goed. Eigenlijk was ik alleen thuis om te slapen. 

Nu is alles dus anders. Dat is heftig, maar het doet ook goed. Door er meer te zijn en meer tijd te besteden aan het onderhoud, voel ik me weer meer thuis in mijn eigen huis. Dat is een fijn gevoel. Dit komt ook door het wandelen en fietsen dat ik nu echt dagelijks doe. Ik word er rustiger van. Dit terwijl bewegen eerder vooral sporten en doelgerichter was. Tijdens het wandelen luister ik naar podcasts of boeken. Iets waar ik voorheen geen tijd voor had. Heerlijk vind ik dat. Het voelt als een nieuw soort studeren.

Ik vind fijn dat ik ook aan mijn dochters merk dat deze situatie goed doet in de verwerking van het overlijden van hun moeder. We hebben de kans om op een rustige manier tijd met elkaar door te brengen, zonder de externe omstandigheden – werk, maar ook leuke dingen als bijvoorbeeld uiteten gaan - die onbewust toch schijnbaar ook onrust gaven.

In het begin heb ik mij wel zorgen gemaakt om Corona. Ik was bang om ziek te worden. Lette op elk kuchje. Niet eens zozeer voor mezelf, maar voor de onrust die het zou geven. Ik wilde niet dat mijn dochters weer de angst zouden voelen om iemand te gaan verliezen. Ons vertrouwen is broos na alles dat er gebeurd is. Ik hoop zo op wat meer positieve ervaringen in de aankomende tijd.

Ook denk ik veel na over alleen ziek zijn. Zowel door Corona als meer in het algemeen. Wanneer ik nu ’s nachts ziek word, al is het maar een klein griepje, ben ik alleen. Dit lijkt me zo anders dan hoe het altijd was. De verhalen die we horen over mensen die ziek worden of zelfs overlijden en dit alleen moeten doen, zijn verschrikkelijk. Het besmettingsgevaar zorgt voor onmenselijke situaties. Juist in zulke omstandigheden, heb je elkaar zo nodig.
Roel, 58