Als ik denk aan stress, denk ik aan een ongezonde mentaal bedreigende situatie. Ik associeer stress met negativiteit. Iets waarvan je wilt vluchten. Spanning daarentegen is iets totaal anders. Dit kan je juist helpen om tot een bepaalde prestatie te komen.
Of er sprake is van stress of spanning heeft naar mijn mening alles te maken met belasting en belastbaarheid. Wanneer de belasting die je ervaart je belastbaarheid overstijgt, zal gezonde spanning omslaan in ongezonde stress.
Persoonlijk ervaar ik zelden of nooit stress of druk. Natuurlijk heb ik aan projecten gewerkt waarin de belangen groot waren. Het tv-programma Big Brother was zo een project waarvoor gold dat er veel verantwoordelijkheden op mijn bord lagen. Zo werd er bijvoorbeeld een hoop geld ingestoken. Ook barstte de discussie omtrent privacy in alle hevigheid los toen onze ideeën naar buiten kwamen. Ik voel die verantwoordelijkheid dan zeker wel. Ik ben hier niet gevoelloos voor. Maar toch heb ik hierbij nooit enige paniek ervaren. Het lijkt zelfs zo te zijn dat ik in moeilijke situaties juist heel rustig en analytisch wordt. Dit geldt voor mijn werk, maar zeker ook voor mijn privéleven.
Zo zijn er twee situaties in mijn leven geweest waarin ik betrokken was bij een heftig ongeluk. Ongelukken die mijn leven hadden kunnen kosten. Ik herinner mij dat ik in deze momenten, ondanks de levensbedreigende situaties, ontzettend rustig bleef. Natuurlijk heeft het iets met mij gedaan. Ik herinner ze mij niet voor niks nog zo goed. Maar ik lig er, ook vlak na zo een ervaring, niet wakker van. De ‘shakes’ blijven weg.
Van nature ben ik iemand die altijd naast zijn eerste plan, ook een Plan B en een Plan C heeft. Wanneer iets niet gaat zoals ik wil, heb ik altijd een alternatief achter de hand. Er is daardoor nooit sprake van een blinde muur. Er is altijd sprake van een oplossing. Als deze oplossing in je achterzak zit, geeft dit vanzelfsprekend vertrouwen.
Tijdens mijn tijd als lid van de Raad van Commissarissen van Ajax heb ik aan den lijve ervaren wat het met je doet als dit vertrouwen er niet is. In deze situatie was er namelijk geen Plan B of Plan C meer te bedenken. De opties waren op. Er was geen enkele manier waarop ik enige vorm van controle over de situatie kon hebben. Een vervelende periode, waarin ik zeker wel negatieve stress heb ervaren, volgde. De buitenwereld, waaronder de supporters van vak 410, bepaalde op dat moment wat er gebeurde. Er was zelfs sprake van fysieke bedreigingen. Mijn vrouw en kinderen mochten van mij niet eens meer zomaar de deur opendoen wanneer er werd aangebeld. Op dat moment was ongeschonden uit die situatie wegkomen het enige wat ik nog kon doen.
Dat ik niet weet hoe het voelt om overspannen te zijn, nog nooit in de buurt ben gekomen van een burn-out, heeft denk ik ook te maken met het feit dat er voor mij geen scheiding is tussen werk en privé. Dit klinkt misschien in eerste instantie wat treurig. Je zou namelijk kunnen zeggen dat dit betekent dat ik altijd werk. Echter, voor mij voelt het meer alsof ik altijd vrij ben. Ik ben ik, altijd dezelfde, en in alle situaties is er ruimte voor alle aspecten van mijn leven. Mijn vrouw en kinderen kunnen mij altijd bellen als ik aan het werk ben, en aan de andere kant antwoord ik mijn mail vanaf mijn vakantieadres.
Eigenlijk ontstaat de enige druk die ik ervaar, al zou onrust eigenlijk een beter woord zijn, als er geen beweging is. Als ik het gevoel heb dat iets saai wordt, het niets meer in mij teweegbrengt. Ik wil dan iets anders doen. Weer uitgedaagd worden. Achteraf zie ik daar ook wel een patroon in mijn leven in. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe impulsen. Ben niet bang om ergens mee te stoppen en ergens anders weer opnieuw te beginnen. Zelfs niet als dat op korte termijn rationeel gezien misschien zelfs wel nadelige consequenties heeft. Uiteindelijk is persoonlijk ‘geluk’ het hoogst nastreefbare. Daar kan niets anders tegenop.
𝐏𝐚𝐮𝐥 𝐑ö𝐦𝐞𝐫, 𝟓𝟖
𝐈𝐧𝐭𝐞𝐫𝐯𝐢𝐞𝐰 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐡𝐞𝐭 𝐛𝐨𝐞𝐤 ‘𝐎𝐦𝐠𝐚𝐚𝐧 𝐦𝐞𝐭 𝐃𝐫𝐮𝐤’ 𝐯𝐞𝐫𝐬𝐜𝐡𝐞𝐧𝐞𝐧 𝐢𝐧 𝐣𝐮𝐧𝐢 𝟐𝟎𝟏𝟗
(𝘙𝘰𝘦𝘭 𝘒𝘭𝘢𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯, 𝘉𝘰𝘣 𝘉𝘰𝘰𝘵 𝘦𝘯 𝘙𝘰𝘣𝘪𝘦𝘯 𝘙𝘰𝘦𝘵-𝘒𝘭𝘢𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯)