MEZELF VINDEN

Ik kom uit een gezin waarin altijd hard gewerkt werd. Ik kan wel zeggen dat het leven echt in het teken van het werk stond. Ik paste mij aan de omstandigheden aan. Als kind al. Ik zorgde vooral dat ik niet te veel opviel. Niet in de weg liep. Nu, vele jaren later merk ik wat dit met mij heeft gedaan. Welk effect dit op mij heeft gehad en hoeveel last ik hier nu van heb.

De geschiedenis leek zich voor mij al snel te herhalen. Ik trouwde een man die zich ook vooral richtte op zijn carrière. Ook ik legde lat op professioneel gebied hoog. Ik stapte als volwassen vrouw eigenlijk zo weer in mijn leven van vroeger. Alleen nu in de rol van moeder in plaats van kind. Mijn kinderen waren nog heel klein toen ik eigenlijk al voelde dat dit niet was wat ik wilde. Dat dit leven niet bij mij paste. De focus opnieuw alleen bij werk lag in plaats van bij de dingen die er voor mij toe deden. Ook merkte ik dat ik een partner miste die er voor mij was.

Achteraf neem ik mezelf kwalijk dat ik toen niet heb ingegrepen. Niet voor mezelf ben opgekomen. Niet heb durven beslissen dat dit leven niet goed voor me was. Nu werd de keuze eigenlijk voor me gemaakt toen de kinderen nog ontzettend jong waren. Mijn man had een ander en ging bij ons weg. Ondanks dat hij alleen maar werkte, nooit tijd voor ons had, was er wel tijd voor haar. Een ontzettend moeilijk periode volgde. Veel van onze vrienden en kennissen bleken al lang van deze situatie op de hoogte te zijn. De derde persoon in mijn huwelijk, was voor niemand een geheim. Enkel voor mij.

De weinige tijd en ruimte die er voor de jonge ik was en het gevoel in de steek gelaten te zijn door mijn man, vrienden en familie hebben naast het verdriet ook tot veel druk geleid. Ik heb weinig vertrouwen in mezelf. Ben mijn echte ‘Ik’ kwijt. Ik weet al lange tijd dat dit gevoel sluimert. Maar hoewel het voelbaar was, was het ook altijd nog verstopt.

Nu ik heb gekozen een andere weg in te slaan – ook op professioneel gebied - komt het opeens aan de oppervlakte. Het wordt me nu pas echt duidelijk wat mijn onzekerheid met me doet. Dat de druk gigantisch is en mij blokkeert. Ik durf mijzelf en mijn werk eigenlijk niet te laten zien. Ik durf niet altijd te vertrouwen op wat ik doe en lig wakker van wat anderen van mij of mijn prestaties zullen vinden.

Ook in mijn privéleven voel ik de druk en de onzekerheid. Na mijn scheiding ben ik weer gelukkig in de liefde. Maar ook hierin merk ik dat één ‘verkeerde’ opmerking van hem, mij extreem kan raken. Het gevoel van minderwaardigheid kan dan zo groot worden, dat ik het niet meer zie zitten. Geen geluk meer voel. Het is echt tijd om hiermee aan de slag te gaan. Mijzelf te vinden en in mezelf te durven te geloven.
𝐀𝐧𝐨𝐧𝐢𝐞𝐦, 𝟑𝟗