THUIS IN MIJZELF

Het ervaren van druk is geloof ik altijd wel onderdeel van mijn leven geweest. Zowel privé als tijdens opleidingen en werk. In mijn jeugd ervaarde ik al druk bij het sporten. Ik wilde nu eenmaal een bepaald niveau bereiken. Ik ben iemand die goed onder druk weet te presteren. Ik ben resultaatgericht. Ook ben ik een perfectionist. Ik wil het altijd goed doen. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik wil graag mijn visitekaartje achterlaten.

Ik ben 46 jaar, getrouwd, moeder van een zoon van 18, zus van een broer, broertje en een zusje en dochter van een Turkse vader en een Nederlandse moeder. Zo divers als het maar zijn kan dus. Dit is waarschijnlijk ook direct waar mijn perfectionisme en het altijd goed willen doen vandaan komt. In mijn jeugd was ik één van de weinigen die uit een gemengd huwelijk kwam. Ik ben opgevoed met het idee dat ik mij heel rijk mocht voelen met zowel een Turkse cultuur als een Nederlandse cultuur. Hierbij zeiden mijn ouders ook nog vaak dat wij het beste van beide culturen hadden gepakt en daar een derde cultuur van hadden gemaakt. Zo zie ik het ook nog steeds. Maar toch ben ik me er ook van bewust dat ik wel altijd een stapje harder heb moeten lopen. Dat ik altijd heb moeten bewijzen dat het niets hoeft uit te maken wat je naam en achtergrond is. Dat je toch vooral als mens het verschil kunt maken. Opmerkingen als “Alle Turken zijn vies, maar jij niet hoor” heb ik vaak genoeg moeten horen. Iets waarover ik al zo vaak de discussie ben aangegaan. Ik ben altijd alert geweest. En dit heeft zeker wel geleid tot de nodige druk.

Vanaf het moment dat ik het werkveld ben ingestapt, heb ik altijd verantwoordelijke banen gehad. Ik heb altijd met veel passie gewerkt, maar door mijn verantwoordelijkheidsgevoel ook altijd wel druk ervaren. Ik wilde altijd goed werk afleveren en niets was te gek om dit voor elkaar te krijgen. Wanneer ik de juiste mensen om mij heen had, had ik weinig last van de druk. Kon het harde werken - ondanks de lange dagen en de slapeloze nachten - voelen als een soort kick en had ik er ook veel plezier in. Er was ook altijd sprake van een tevreden klant.

Veertien jaar geleden ben ik gestart als ondernemer en sindsdien ervaar ik eigenlijk continu druk. Ik heb geen 9 tot 5 baan. Het verzinnen van concepten, deze op de markt brengen en het continu bij moeten sturen op basis van de veranderingen die gaande zijn in de markt, vragen veel van je. Ook kreeg ik in 2010 en 2013 opeens van heel dichtbij te maken met ziekte en overlijden. Het was de eerste keer dat ik dit zo meemaakte. Het was een bizarre tijd waarin ik heel erg veel druk voelde. Ik had inmiddels twee bedrijven, diverse medewerkers in dienst en net de zware crisis in 2009 overleefd. Hier kwam het verdriet van mijn dierbaarste en de rol die ik daarin kon spelen bovenop. Het was zo heftig, maar ik ging eigenlijk maar door. Ik stapte gewoon weer in die sneltrein. Ik werkte door, regelde het thuis en ondertussen was er ook veel verdriet.

Drie jaar geleden op een zomeravond kregen we te horen dat mijn broertje een tumor in zijn hersenstam had. Er werd meteen bij gezegd dat het ongeneeslijk was. Hij heeft hierna nog maar acht maanden mogen leven. Op 11 maart 2018 kwam hij te overlijden. 39 jaar en een jongeman die midden in het leven stond. Mijn broertje.. Mijn leven. De wereld stond letterlijk stil. Ik heb maar twee weken niet gewerkt. Ik stond al snel weer trainingen te geven op één van de universiteiten in het land. Als ondernemer moet alles nu eenmaal blijven draaien. Dus dat was wat ik deed. Alles draaiende houden met alle passie en energie die ik in mij had. Ik heb in die tijd ook veel mensen blij mogen maken dus was fijn, maar ik stopte mijn eigen gevoelens wel echt weg. De druk die ik toen ervaren heb, is heel groot geweest. Het verdriet, het wegstoppen van de emoties, je ouders die hun kind overleven, het gemis..

12 maart 2020 stond ik op een event in Maastricht en sprak Mark Rutte de intelligente lockdown uit. Sindsdien ben ik thuis aan het werk. Binnen de organisatie konden we direct omschakelen zodat het werk door kon gaan. Ik heb thuis mijn werkplek goed kunnen inrichten en kon mijn afspraken goed plannen. Gek genoeg ervaarde ik direct een soort verlichting met betrekking tot de dagelijkse druk. Ik kon opeens met nog veel meer plezier en passie mijn werk doen. Het is heerlijk om te mogen doen wat je leuk vindt en andere mensen verder te kunnen helpen. De enige druk die ik nu nog voel heeft te maken met het feit dat ik niet weet wat de markt gaat doen. Maar hier heb ik ook totaal geen invloed op.

Hoe verschrikkelijk het ook is, voor mij persoonlijk is de situatie die door Corona is ontstaan ook een bijzondere periode geworden. Na het overlijden van mijn broertje had ik er eigenlijk heel graag even een tijdje tussenuit willen gaan. Om alles binnen te laten komen. Even volledig te mogen rouwen. Nu we opeens thuis moesten werken en iedereen in hetzelfde schuitje zat, mocht ik ook gewoon thuis zijn. Er was geen sprake meer van ochtendstress, geen drukke trein, de prikkels van alle mensen om me heen vielen weg en er was veel minder sprake van tijdsdruk. Ik heb door de extra tijd en rust en het fantastische weer dat we hebben gekregen ten tijden van de lockdown, de ruimte gekregen om thuis in mijn huis te komen - thuis in mijzelf. In mijn eigen habitat noem ik het. Ook heb ik ruimte gekregen om het verlies van mijn broertje toe te laten. Ik heb voor mezelf een modus gevonden waarin het dragelijk kon worden. Het verdriet blijft, het gemis wordt groter, maar ik kan het nu veel beter dragen. Ik kan oprecht weer genieten. Dit is in de afgelopen zes maanden ontstaan. Voor mij is het leven veranderd na het overlijden van mijn broertje. Ik heb geleerd dat als je gezond bent, je ook de regie mag pakken. Corona heeft mij ook daadwerkelijk de tijd en ruimte gegeven om dit nog beter te kunnen doen.
Gunay, 46