ZIJN WIE JE BENT
Gepubliceerd op: 06-07-2020
Ongeveer twee weken voordat Corona Nederland teisterde maakte ik een - voor mij - belangrijke beslissing. Ik koos ‘even’ voor een sabbatical. Wat dat dan ook zou mogen gaan betekenen. Ik had al te lang vol gas gegeven. Alles was strak onder controle, maar wanneer er van het plan moest worden afgeweken, was dit wel een dingetje. Mijn lontje werd alsmaar korter en vooral mijn gezin was hier de dupe van.
Ik ben een enorm prestatiemens en een dergelijke beslissing nemen, was dan ook zeker niet gemakkelijk. Dat ik dit toch heb gedurfd, is het gevolg van een interessant groeiproces dat ik de afgelopen jaren - mede door de hulp van Haptotherapie – heb doorgemaakt. Zonder dat ik hier direct erg in had, heb ik altijd sterk de neiging gehad om te geloven dat ik mocht zijn wie ik ben door goed te presteren. Wanneer een van mijn prestaties – zowel zakelijk als privé - ‘onvoldoende’ werd gekeurd, raakte mij dit persoonlijk. Met alle emotionele gevolgen van dien. Inmiddels kan ik dit los van elkaar zien. Alhoewel dit altijd een leerproces zal blijven. Ik heb leren inzien dat ik er mag zijn, ook zonder prestaties.
Ik kan wel stellen dat de druk die ik ervaarde echt te hoog was. Er was sprake van teveel bijna volle emmers die elk moment konden overlopen. In eerste instantie dacht ik dit op te kunnen lossen door af en toe eens een momentje voor mezelf in te plannen. Dit bleek echter alleen maar plakwerk te zijn. Er werd niks mee opgelost.
De afgelopen jaren ben ik mijzelf in verschillende settings – op werk, thuis, bij vrienden en familie – gaan afvragen waar de druk nu vandaan kwam. Werd deze mij opgelegd door anderen of legde ik de druk vooral mezelf op? En deed ik dingen voor mezelf of toch meer voor een ander? De uitkomsten daarvan waren verschillend. Intussen heb ik van mensen afstand genomen, waardoor er meer ruimte ontstond voor anderen. Ik heb verschillende waardevolle vriendschappen opgebouwd. Vriendschappen die mij de ruimte geven om te mogen zijn wie ik ben. Zelfs binnen mijn familie heb ik keuzes durven maken. Keuzes aangaande situaties die al meer dan twintig jaar onveranderd waren. Dit was en is niet makkelijk. Zelfs nu nog niet. Overigens was dit geen plan op zich. Dit heeft zich echt ontwikkeld.
Toen kwam Corona. Ik was net gestart met mijn sabbatical. Klaar met presteren. Dacht ik. Maar mijn prestatiedrang verschoof zich gewoon naar het huishouden. Ik had toch een sabbatical genomen voor mijn gezin? Ik werd de beste, leukste en liefste juf. Regelde het ontbijt, het 10-uurtje, bedacht elke dag een heerlijke lunch voor manlief en na het spelen met de kinderen begon ik iedere avond moedig aan een overheerlijke maaltijd. Ook was het huis elke dag blinkend schoon en had ik de was op orde. Een uitstekende organisatie. Mijn werkdag was van 07.30 uur tot 21.00 uur. Na een paar weken realiseerde ik me wat ik aan het doen was. Prestatie op prestatie op prestatie. Gelukkig heb ik het licht weer gezien. Ik zorg uiteraard nog wel, maar ik heb het presteren weer een beetje los kunnen laten. De kinderen kunnen tenslotte ook heel veel zelf. Het blijft een leerproces. Maar ach, we zijn allemaal maar mensen toch..?
𝐏𝐚𝐭𝐫𝐢𝐜𝐢𝐚, 𝟑𝟗